வடுக்கள் நிறைந்த தமிழினம்!

 (பழிவாங்கும் முன், பார்க்கும் புன்முகம்)

தமிழென்று நாங்கள் உரக்கக் கூறினோம்,
ஆனால் தமிழனை நாங்கள் ஏமாற்றினோம்.
பேசும் மொழி உணர்வின் சின்னமென்றும்,
பேசும் போதெல்லாம் பிளவுகளே வந்தன.

ஐயம் எனும் நஞ்சை குடித்து வளர்ந்தோம்,
ஐக்கியம் என்னும் அமுதம் மறந்தோம்.
வெறும் வார்த்தையில் மெருகூட்டும் வீரர்கள்,
நட்பில் நேர்மை இல்லாமல் வாடும் உறவுகள்.

மண் பற்றி உரைக்கிறோம், சத்தியம் செய்கிறோம்,
அந்த மண்ணையே விற்றுக் கையூட்டு வாங்குகிறோம்.
கல்வியில் பாரம்பரியம் என்றாலும்,
கற்பதையே வியாபாரமாக்கினோம்.

நாம் ஒருமித்தோம் என்றது ஒரு பழைய வரலாறு,
இப்போது நம் சுவர் நம் இனத்தின் தடையாய்.
ஊர், கோத்திரம், மொத்தமாக விரலடி,
மனிதம் என்ற தேசம் எங்கே சென்றது?

இனி என்ன செய்யலாம் தமிழனே?
உண்மையைப் பார்ப்போம் நம் நிழலிலே.
வடுக்கள் உள்ளோம்; ஆனால் மாறலாம்,
விருட்சமாய் விளங்கலாம் – தூரம் சென்ற பின் திரும்பலாம்!

⸻

இந்தக் கவிதை தமிழினத்தின் எதிர்நோக்கிய சில முக்கியமான உள்நோக்கங்களைப் பேசுகிறது —
பிரிவினை, மனப்பாங்கு, பொய்கள், வஞ்சனை, ஆனால் அதற்குள் மாற்றத்துக்கான விதை எப்போதும் இருக்கிறது

அப்பா என்றால் யார்?

 (நம் இதயத்தின் அடித்தள மனிதர்)

அப்பா என்றால் யார் தெரியுமா?
அழவிடாமல் அழும் ஒரு மனிதர்.
முகத்தில் கடும் அமைதி தெரிந்தாலும்,
மனதுள் பிஞ்சு போல உருகும் உயிரர்.

கைகளில் கட்டாயம் வலி இருக்கும்,
ஆனால் அந்த கையில் சோர்வில்லை.
பணம் இல்லையென வாழ்ந்த நாளிலும்,
பாசம் குறைந்ததே இல்லையே!

அம்மா கட்டிய பாசக் கோடைக்கு,
அப்பா கட்டியது நிலையான தரை.
நமக்காக பசி மறந்தவர்,
நம்மை உணவாகவே பார்த்தவரே.

சிரிக்கத் தெரியாத அவர் முகத்தில்,
நம் சிரிப்பே ஒரே பரிசு!
பாடம் படிக்காமல் தூங்கினாலும்,
நம் கனவுகள் எல்லாம் அவருக்குத் தெரியும்.

ஒரு வீட்டைச் சுமக்கும் தூண் போல்,
தோளில் பாரம், நெஞ்சில் அன்பு;
அவரது சொற்கள் சில நேரம் கடுமையாக இருந்தாலும்,
அன்பு மட்டும் மென்மையாகவே இருந்தது.

கண்ணீர் சிந்தும் கல்லறைகள்!

 சுடுகாட்டின் ஓரத்தில் அமைதியே பேசும்,

கல்லறை ஒன்றில் எழுத்துக்கள் வீழும்.
“இங்கே ஓர் உயிர் உறங்குகிறது,” என,
இடிக்கச் சொல்லாத சத்தமின்றி விழும்.

அந்தக் கல்லறை மட்டும் அல்ல,
அதன் பின்னால் அழுத கண்கள் பல.
தாயின் முலையைக் காணாதக் குஞ்சு,
தந்தையின் தொடுவிழி நிஜமல்ல.

வீரமாய் போனான் என்று சொல்லினும்,
வீழ்ந்த பிறகு வீடு பேசவில்லை.
கண்ணீரில் ஈரமான நாற்காலிகள்,
அம்மாவின் மௌனமும் முடிவடையவில்லை.

மண்ணில் நம்மை புதைத்தாலும்,
நினைவுகள் உண்டென்றே வாழ்கின்றோம்.
ஒரு பெயர், ஒரு நாள், ஒரு முகம்,
கல்லறை மீது கடைசியாக எழுதுகின்றோம்.

இழப்பில் ஈர்ந்த புயல் கதைகள்,
தொலைந்தவரின் நிழல் படங்கள்,
இவைதான் எமக்கு உயிரோடு வாழ,
அந்தக் கல்லறை கூட அழுகிறது நாள்தோறும்.

புலம் பெயர் தமிழர்களின் சோகக் குரல்!

 புலம் பெயர் தமிழர்களின் சோகக் குரல்

(ஏங்கும் ஒரு நெஞ்சின் நிழல்)

வீழ்ந்த மண் விட்டு வீசிச் சென்றோம்,
வேரறுந்த வாக்குகள் போல.
மழை இல்லாத நிலத்தில் வளர,
மனம் மட்டும் நனைந்தது போல்.

தாய்மொழி பேசவே வாய்ப்பு இல்லை,
தாய் மடியும் தொலைவில் போனது.
பாசம் சொல்வதற்கே மொழி தேவை,
அங்கு அந்தப் பாசம் மோசம் ஆனது.

பள்ளிகளில் பிள்ளைகள் பேசுவது,
தமிழ் இல்லை — கனவுகளும் இல்லை.
“மூடாதே அம்மா! தமிழ் பாடம்,”
என்ற வார்த்தைகள் இப்போது இல்லை.

வேலைக்கு விழும் கண்ணீர் கூட,
மண்ணின் வாசல் விட்டு பெயர்ந்ததே!
அங்கிருக்கும் ஒவ்வொரு முகமும்,
உணர்வில்லாத சுவர்களே!

நாமும் மனிதர், நாங்களும் கனவு காண,
உலகம் எங்களை ஏன் புரியாதே?
விட்ட நிலம் நெஞ்சில் வீடு கட்டியும்,
விரிசி வாழும் எங்கள் கதையே!

தமிழ் மொழியின் சிறப்பு!

 செந்தமிழ் செழிப்பதெனச் செவியில் இசைதரும்,

பைந்தமிழ் பண்பாடெனப் பாரில் விளங்கும்!
அழகிலும் மேலான செவ்வேணி மொழியே,
அன்புக்கும் அடையாளம் – தமிழென்று பெயரே!

பொற்கால பண்பாட்டு நூல் பரப்பிய,
தொல்காப்பிய முறையே சொல்லித் தரும்!
குறிஞ்சியும் மருதமும் வாழ்த்தும் கானம்,
இழைத்ததோர் இசையெனும் இலக்கிய வானம்.

அம்மா என அழைத்தபோது உயிர் நனைய,
அன்பு எனும் சொற்களில் காதல் பரிமளிக்க,
இளமைக்கே அழகு தரும் இனிய ஒலி,
தமிழ்தான் நம்மில் தவழும் மெல்லிசை கொலி.

வேரெங்கும் பரவிய மொழியாக இருந்தும்,
வேறொன்றும் போதாதென்று நெஞ்சம் நின்றும்;
தமிழில் சொல்லாத சொற்கள் வாழ்வதில்லை,
தமிழுடன் இல்லாத உயிர்கள் வாழ்ந்ததில்லை.

உமாவும் நாய்க்குட்டியும்!

ஒரு அழகான காலை. சூரியன் மெதுவாக உதயமாகிக்கொண்டிருந்தான். செந்நிற குட்டை உடை மற்றும் நீல துண்டுடன், சிறிய பெண் உமா வீட்டு முன் தோட்டத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்.

அதற்கிடையில், ஒரு சிறிய நாய்க்குட்டி ஓடி வந்தது. அது இளநிறம் உடைய குட்டியானது. தோளில் மடிந்திருந்தது. வயிற்றுப் பசியால் குனிந்து நடந்தது.

“அம்மா… இதோ பாருங்க, ஒரு நாய்க்குட்டி! இது மிகவும் துடிக்காம இருக்கு!” என்று உமா கூவினாள்.

அம்மா ஓடி வந்தார். “அது போற நாய்க்குட்டி போல தெரிகிறது. பசிக்குது போல இருக்கு. கொஞ்சம் பால் கொடுப்போமா?”

உமா உடனே ஓடி பால் கொண்டு வந்தாள். குட்டி நாய் மெல்ல வாய் விட்டு குடித்தது. குடித்த பின் அது உமாவின் காலில் தலை வைத்துக் கொண்டது.

“இது என்னா, இது எனக்கு நன்றி சொல்ற மாதிரி இருக்கே!” என்று உமா சிரித்தாள்.

அதற்குப் பிறகு, அந்த நாய்க்குட்டி தினமும் உமாவை பின்தொடர்ந்தது. பள்ளிக்குச் செல்லும்போதும், வீடு திரும்பும்போதும், விளையாடும்போதும்… அது எப்போதும் உமாவுடன் இருந்தது.

உமா அதை “பொம்மி” என்று பெயர் வைத்தாள். அது ஒரு உண்மையான தோழியாக வளர்ந்தது.

இணையத்தின் இழை – மாணவனின் விழி

 

கையில் கைபேசி, உள்ளே உலகம்,

பாடங்களைவிட பாப்ஜி தான் ஆசை சொகம்.
அறிய வேண்டிய அமெரிக்கா வரலாறு,
ஆனாலும் ரீல்ஸில் தான் அதிகம் ஆர்வம்!

மனதில் மறைகிறது ஆசிரியர் வார்த்தை,
ஊக்கம் அளிக்க ஏங்குகிறது பழைய பாதை.
தென்படும் TikTok-க் கனவில் மாணவன்,
தன் கனவுகளை மறந்து செல்கிறான் சுகத்தில்.

மாணவனின் நாட்காட்டி – சோதனை தேதிக்குள்,
ஆனால் கவனம் – யார் லைவ் வந்தாரெனும் தேடலில்.
மூளைச் செல் மங்குகிறது, அசைவில்லா பார்வையில்,
மனம் மெழுகாய் உருகுகிறது, மென்பொருள் மாத்திரையில்.

வழிகாட்டும் பெற்றோர் வீழ்கின்றனர் கவலையில்,
வாழ்கின்றோம் என்றால் – Wi-Fi இருப்பதில்!
ஆசைதான் இல்லை படிப்பின் மேல்,
அன்பும் அக்கறையும் அல்ல இணையத்தில் வெளி.

⸻

📘 முடிவு சிந்தனை:
இணையம் ஒரு கருவி, மனிதன் ஒரு கலைஞன்,
வழி தவறினால் தீய பயன்,
வழி புரிந்தால் நலம் தரும் நுண்ணறிவு நெறி!

தாயின் இதயம்!

 தாயின் கருவில் தான் வாழ்கின்றேன்,

தாலாட்டும் மெளனத்தில் வாசம் செய்கின்றேன்.
உறங்காத விழியில் என் கனவு தூங்கும்,
உணர்வான நேசத்தில் என் நிமிடங்கள் தோன்றும்.

பசிக்கு முன் பசிக்கிறாள் என் அம்மா,
பனிக்கு முன் குளிர்கிறாள் என் அம்மா.
கண் கலங்கச் சிரிக்கிறாள் என் சந்தோஷம் பார்த்து,
மனமுருக கண்ணீர் விடுகிறாள் என் வலியை உணர்ந்து.

தந்திடும் உலகம் பல விதை நினைவுகள்,
ஆனால் தாய் மட்டும் ஒரே நிழல் நிழல்கள்.
தாயின் காதல் கடலைப் போல் ஆழம்,
அதை அளக்க முடியாது, அது தூயதோர் வாழ்வு வாசல்

அறிவும் அனுபவமும்!

 

அறிவும் அனுபவமும் 

(ஐந்து அறிவு ஜீவன்களும் மனிதனும்)

ஐந்து அறிவின் வெளிச்சத்தில்,
பசு, பூனை, கிளி, நாய், மாடு,
இவையும் வாழும் — உணர்வு கொண்டு,
உணவு தேடிக், உயிரை காக்கும்.

காது கேட்டு பதில் தரும்,
மூக்கு வீசி உணர்ந்திடும்,
கண் பார்த்து பயம் அடையும்,
சுவை அறிந்து உணவெடுக்கும்,
தொட்டு நின்று ஒதுங்கிவரும் —
இதுவே ஐந்தறிவின் அருமைதானே!

ஆனால் மனிதன்? அவனது அறிவு
ஐந்தில் துவங்கி நான்கை கடந்தான்!
நினைவுகள் பின்னி கனவுகள் ஆக்கி,
நாம் காணாத எல்லாம் சிந்திக்கத் தெரிந்தான்.

அவன் எழுதியது வரலாறு,
அவனால் உருவானது இலக்கியம்.
அவனது சிந்தனை தாண்டியது பூமியை,
நட்சத்திரங்களையும் நோக்கியது கனவாய்.

விலங்குகள் வாழும் இயற்கையோடு,
மனிதன் வாழ்கிறான் அறிவு யுகத்தில்.
ஆனால் ஒருவேளை…
அவன் மீண்டும் பசுமையை தேடுகிறான்,
விலங்குகள் வாழும் அமைதியை காண.